Już w najbliższy piętek (8 maja) zapraszamy na Ekran 1Piętra. Tym razem zaprezentujemy zestaw teledysków wybranych przez Marka Horodniczego. Po filmie, jak zawsze, zapraszamy do wspólnej rozmowy. Zaczynamy o 19.00.
Teledysk (klip, video), który lata świetności przeżywał w latach 80. i 90. XX w. jest specyficzną formą filmu muzycznego, w którym obraz służy muzyce. Przez lata relacja służebna zaczęła przechodzić w „równoprawność” – czasem nawet obraz zaczął dominować muzykę. Zapraszamy na 1Piętro i rozmowę na temat roli teledysku w popkulturze i jego wpływu na film.
W ramach dwóch ostatnich edycji DKF-u „1Piętra” prezentowaliśmy filmy, które z rożnych powodów nie znalazły się na liście dzieł wartościowych, stworzonej na 100-lecie kina przez Stolicę Apostolską (pierwsza edycja, 2013) oraz filmy wprost podejmujące tematykę społeczną, bądź dające asumpt do ważkich diagnoz społecznych (druga edycja, początek 2014). Trzecia edycja jeszcze głębiej i bardziej szczegółowo podejmować będzie temat społecznego wpływu kina, bowiem poświęcona będzie szeroko rozumianemu „filmowi muzycznemu”. Często zdarzało się, że filmy antycypowały społeczne przemiany, a te z kolei zachodziły w towarzystwie lub za sprawą różnych gatunków muzyki. I tak np. punktem kulminacyjnym czasów flower-power był film „Woodstock” Michaela Wadleigha, sztandar ery disco oraz rewolucji seksualnej stanowiła „Gorączka sobotniej nocy” Johna Badhama, wyrazem buntu wybitnej jednostki wobec konserwatywnego porządku był „Amadeusz” Milosa Formana, a „Kabaret” Boba Fosse’a – po 23 latach od śmierci Hitlera – w oryginalny sposób diagnozował proces kształtowania się i krzepnięcia władzy totalitarnej. Powyższe kwestie odpowiadają na niektóre wątki „Listu do artystów” Jana Pawła II. Antycypacja przemian, ich stymulowanie bądź diagnoza zawarta w różnorodnych działach filmowych stanowi odpowiedź na oczekiwania papieża względem artystów.
„Społeczeństwo – pisze Wojtyła w „Liście do artystów” – potrzebuje (…) artystów, podobnie jak potrzebuje naukowców i techników, pracowników fizycznych i umysłowych, świadków wiary, nauczycieli, ojców i matek, którzy zabezpieczają wzrastanie człowieka i rozwój społeczeństwa poprzez ową wzniosłą formę sztuki, jaką jest «sztuka wychowania». W rozległej panoramie kultury każdego narodu artyści mają swoje miejsce. Gdy idąc za głosem natchnienia tworzą dzieła naprawdę wartościowe i piękne, nie tylko wzbogacają dziedzictwo kulturowe każdego narodu i całej ludzkości, ale pełnią także cenną posługę społeczną na rzecz dobra wspólnego.”
Filmy, które zaprezentujemy, z jednej strony będą obrazowały powyższy, konstruktywny wymiar sztuki, z drugiej – opowiedzą o metodach zaprzęgania sztuki do inżynierii społecznej i propagandy. Dyskusja wokół filmów muzycznych „z drugim dnem” pozwoli też bardziej dojrzale ocenić siłę mechanizmów pop-kultury. Jan Paweł II we wspomnianym dokumencie pisze: „Sobór Watykański II położył podwaliny pod nową relację między Kościołem a kulturą, czego bezpośrednie konsekwencje dotyczą także świata sztuki. Relacja ta ma się rozwijać pod znakiem przyjaźni, otwartości i dialogu.”
Trzecia edycja DKFu wychodzi naprzeciw owej „otwartości i przyjaźni” między światem sztuki i Kościołem, która jednak nie powinna polegać tylko na jednostronnym drenowaniu dziedzictwa chrześcijańskiego przez współczesne sztuki piękne, ale także na relacji zakładającej dojrzałość i kompetencję połączone ze zdrowym krytycyzmem w obcowaniu z nią.
