„Dialog leży na jedynej drodze do samospełnienia człowieka: zarówno poszczególnych osób, jak też każdej ludzkiej wspólnoty” – pisał Jan Paweł II w encyklice Ut unum sint, przywołując myśl Pawła VI z wcześniejszej o lat trzydzieści encykliki Ecclesiam suam. Dialog bowiem „nie jest tylko wymianą myśli, ale zawsze w jakiś sposób «wymianą darów»” [US 28]. Podejmując tę ideę swojego patrona Centrum Myśli Jana Pawła II przyjęło zaproszenie do współorganizowania wraz z Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia konferencji „Stolica Apostolska wobec Rosji i wschodniego chrześcijaństwa. Od Jana Pawła II do Franciszka”, która miała miejsce w dniach 6-7 listopada na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim.
Konferencja stała się przestrzenią spotkania przedstawicieli świata nauki, dyplomacji i publicystyki z reprezentantami Kościoła prawosławnego oraz greko- i rzymskokatolickiego. Wśród zaproszonych gości znaleźli się między innymi emerytowany prymas Polski arcybiskup Józef Kowalczyk, przedstawiciel Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan o. Hyacinte Destivelle OP, była premier Polski i ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej Hanna Suchocka, metropolita mińsko-mohylewski arcybiskup Tadeusz Kondrusiewicz, zwierzchnik białoruskich grekokatolików archimandryta Jan Sergiusz Gajek oraz profesorowie Rocco Buttiglione, Mirosław Marynowicz i Andriej Zubow.
W trakcie konferencji wyraźnie wybrzmiała ciągłość zaangażowania na rzecz dialogu ekumenicznego, obecna w nauczaniu Kościoła rzymskokatolickiego od czasu Soboru Watykańskiego II, a w różnych formach, zgodnie z osobistymi charyzmatami, realizowana przez kolejnych papieży. W szczególny sposób podkreślone zostało znaczenie pontyfikatu Jana Pawła II, który zarówno ze względu na długi czas pełnienia swojej posługi i wielość podejmowanych w tym czasie inicjatyw, jak i głębokie zakorzenienie w kulturze i doświadczeniach regionu Europy Środkowo-Wschodniej, przyczynił się do głębokich przemian w sferze wzajemnego pojednania i budowanego na nim porozumienia. Niezwykła wrażliwość Jana Pawła wyjątkowo przejawiała się w jego orientacji na jak najszerzej pojmowane dobro wspólne, oparte na poszanowaniu godności i podmiotowości każdego człowieka, wspólnoty religijnej i narodowej. Ta właśnie postawa koncentrowania się na dostrzeganiu w każdej osobie i każdej wspólnocie dobra i rzeczywistości wzajemnego daru stanowi o prawdziwej skuteczności realizowania jedności w każdym jej wymiarze.
